Je zult maar pleegkind zijn. Je wordt ergens gebracht waar je niemand en niks kent. Alles is nieuw. Zelfs de geur aan je dekbed. Liefdevolle mensen staan klaar om voor je te zorgen. Heel lief hoor, maar wat moet je ermee?
Tegelijkertijd hebben al die mensen die iets met jou te maken hebben een groot vergrootglas bij zich. Ze observeren elk dingetje wat je doet, je gedrag, je emoties, hoe je omgaat met bepaalde dingen. Heel lief hoor, maar wat moet je ermee? Mag het pleegkind ook gewoon kind zijn? Met een eigen karakter en eigen gedrag?
Best een kritische blik. Maar soms vind ik het zelf als pleegouder ook een zoektocht. Bij ons komen kinderen in een crisis situatie. Er wordt veel geobserveerd en overlegd. Je komt op deze manier veel te weten en je ziet ook veel dingen die van waarde kunnen zijn voor het volgende plekje waar het kind naar toe mag. Dit vind ik mooi om te doen.
Maar de spagaat waar ik dan vaak in zit is…waar hoort het
gedrag bij? Is het hechtingsproblematiek, is het gedrag wat bij het karakter
van het kind hoort? Zit hier een trauma? En daarnaast is het kind ook ‘gewoon’
kind. Mag het gewoon zijn wie hij/zij is? Zonder gelijk een heel team van
mensen te hebben die er bovenop duiken en er iets van vinden.
Ik heb nog verschillende boeken op mijn wensenlijstje
staan die ik graag zou willen lezen, om zo nog meer kennis te vergaren over dit
ingewikkelde onderwerp.