Pleegzorg vraagt veel van je gezin. Wij zijn crisisgezin en voordat we beslissen of we ‘open’ gaan moet iedereen er klaar voor zijn. Dus als de telefoon gaat heeft iedereen er altijd zin in om er voor 200% voor te gaan. In een crisissituatie vraagt dat de eerste weken vaak ook veel van ons gezin. Dat weten we van te voren. Op zo’n moment wordt onze agenda aangepast waar dat mogelijk is. Na enkele weken wordt alles wat normaler en hoop je dat het kind zich, zoveel als mogelijk, in je gezin voegt. Ik vind het erg fijn om veel te praten met mensen die je begrijpen. Vaak andere pleegouders. Je weet ook dat daar het veilig is om je verhaal te doen. Of even een wandelingetje in mijn uppie om even mijn hersenspinsels om een rijtje te zetten. Wij proberen ook bewust een op een aandacht aan onze eigen kinderen te geven. Even afwisselen van de zorg. We praten veel met onze kinderen hoe het met ze gaat en wat ze mooi of lastig vinden. Zodat ze wel het gevoel hebben dat we het samen doen en ook zei een stem hebben in het geheel.
En verder genieten we van een extra mensje in huis. Om het vol te houden hebben we niet heel veel nodig , omdat je weet dat het ergens weer stopt. En we dan weer tijd hebben om op te laden. En stiekem dromen we dan alweer over een nieuwe plaatsing😊.