Alweer 9 maanden voorbij...april 2018. Wat klinkt dat ver weg zeg! Ik liep met een dikke buik die ieder moment kon ploffen. Zo voelde het! In die buik zat een klein mensje, waarvan we niet wisten of het een jongetje of meisje was. Spannend, maar zo super leuk dat het een verrassing was.
En nu 9 maanden later tijgert hier een jongetje over de grond die zich lekker aan het ontwikkelen is. Het is al een heel kereltje aan het worden. Een mannetje wat echt uniek is. Als je er goed over na denkt is het allemaal zo bijzonder en wonderlijk.
Zo`n 18 maanden geleden was er nog niks en nu zit er een kereltje aan tafel die een keel op zet als hij eten ziet. Die lacht als je 'kiekeboe' roept. Die huilt als je wegloopt en ga zo maar door. Eigenlijk al een heel mensje, maar toch nog zo mega afhankelijk van je.
Die eerste maanden vond ik super pittig. Zelf ben je nog herstellende van je zwangerschap en bevalling. Nachten die gebroken zijn en een gezin wat wel gewoon doorgaat. Toch voelt het voor mij dat je er als moeder voor gemaakt bent om dat allemaal te kunnen. Een soort oerkrachten komen er in je vrij. Je doet het gewoon en kunt het dan ook. Best bijzonder!
Al zijn er voor mij ook momenten geweest dat ik dacht, "HELP!!! Wie neemt mijn kinderen even mee. Ik wil nu 24 uur slapen!!" Maar ja...dat kan natuurlijk niet. Borstvoeding gewoon om de 3 uur en meneer wilde echt geen fles. En ja...dan komt het moment dat je makkelijk wordt. Gewoon om de rest ook nog vol te houden. Dat je `s nachts dat kleine spookje van je in bed neemt. Hij kan lekker drinken en mama lekker slapen. Dan wordt je plotseling wakker met een baby in bed. En nu 9 maanden later slaapt hij nog steeds in de co-sleeper naast mij.
Bij de andere drie nooit gedaan. Oeps dit wordt denk ik het alom bekende "verwend jongste kind"! En dan zeg ik maar, gewoon om alles vol te kunnen houden moet je het jezelf soms makkelijk maken.